Eg veit du er gift, men eg har også følelsar.
Eg har bretta servietten min. Fyrst som operahuset i Sydney, så som ein lotusblome. Prøvar meg på ein spå, men då sprekk servietten. Små papirfiber stikk ut som ein bart. Eit ustroke putevar. Med bart. Servietten er ubrukeleg så eg tørkar meg rundt munnen med han. Fibrane drar med seg is og nokon kakesmular. Ein skulle helst ha vore ein serviett. Ein serviett kan ikkje gjere stort. Den ligg no der på bordet, eller i skapet under benken, og ventar. Eg lurer på om serviettar søv. Herregud, eg høyrast ut som ein 4-åring. Serviettar som søv. Ja, kvifor ikkje?
Dei har krangla i 22 minutt no. Eg ser eg har fått ein ny melding på mobilen. ”kjem du snart?” Eg veit ikkje. Eg klarar ikkje å seie ifrå. For mange stemmar. Oppstyr. Musikken er så høg. Stemmane er for høge. Martha Wainwright gjer krangelen enda meir oppheita. Eg kan prøve å reise meg. Berre gå, dytte stolen bakover, skraping i golvet. Ingen kastar meg eit blikk. Alle pratar. Ikkje til kvarandre ein gong. Berre til seg sjølv. Eigentleg snakkar dei ikkje om krig i det heile tatt. Kvar og ein prøver berre å forsikra seg sjølv om at dei har rett. At dei er best. Eg er ikkje best. Eg går. Berre reiser meg og går. Går ut i gangen, smyg meg nedi skoa, kaster på meg jakka, forlét huset. Skulle eg. Men eg feigar ut. Møtte mormor i kjøkkendøra, sa eg berre skulle ha litt meir burs. Går tilbake, drar stolen inn, sett meg.
Drikk brus. Eg likar ikkje brus.
”Kom da! Vi drar snart.” Kva er det med folk? Kvifor oppførar dei seg som dei gjer? Eigentleg skulle eg vore ute no, med ein pose med 6 klirrande flaskar. Traska nedover, flira. Komme fram til stranda. Sett de blonde jentene i klassen. Alt for lettkledde, ”de kjem til å fryse i hel”, latter. Dei tøffe gutane, ”dei har visst røyka hasj”, beundring. Lars sit nok ved bålet no, tenkar eg. Har på seg ei sånn grå hettegenser. Sånn som dei i Amerika går med. Kastar på det halvlange håret. Drikk litt øl, smilar nedover-smilet sitt. Eg veit ikkje om det er sant det med hettegenseren. Men han har vore der. Kvifor skulle han lyge om noko sånt?
Apropos øl. Eg er tilbake ved bordet. Det siste måkeskriket frå stranda forsvinn då eg reiser meg igjen. Drikker resten av brusen i ein slurk, tilsynelatande. Går med glaset i handa inn på kjøkkenet. Rista litt på Champagnebrus- flaska. Opnar ho sånn at dei som kanskje held eit halvt øre på meg skal høyre at eg berre skal hente meg litt meir brus. Så stille ho er, tenkjer dei kanskje. Det er fordi det så lenge har vore ustabilitet, dei har ikkje hatt nokon open dialog, krigen var dømd til å bryte ut, seier dei så.
Frå det sekundet eg gikk inn på kjøkkenet saumfara auga mine benken. Dei små flaskene. Brune eller grøne. Dei sto gjømt bak kaffitraktaren. 11 små flaskar. Brune. Medan eg rista Champagnebrus- flaska greip eg raskt ei av dei og greip flaskeopnaren som låg i vindaugskarmen. Opna brusflaska. Medan ho framleis stønna og spytta kullsyre ut i rommet sat eg brusflaska frå meg, greip den vesle, brune flaska og opna ho lydlaust. Helte innhaldet i glaset. Så helte eg brus øver på den brune flaska og klemte korka på plass. Den flaska blei så plassert heilt i hjørnet bak kaffitraktaren og eg kunne sette meg på stolen igjen, oppdrag utført.
Slik fortset det heile kvelden. Dei vaksne tømte seg for ord og eg tømte brusflaska sitt innhald i dei små brune flaskene bak kaffitraktaren. Meldingar fortset å tikke inn på mobilen, men eg bryr meg ikkje lenger. Dei kom til å vere på stranda neste helg også. Og helga etter det igjen. Kvifor var denne helga så viktig, liksom? Ingenting spesielt kom til å skje. No hadde vel dei blonde jentene begynt å klage. Dei står og hutrar med tynne, skjelvande bein. Dei kan til forveksling likne på Miss America- deltakarane når dei står og visar fram badedraktene sine. Og så kjem ein eller annan kar bort og seier: ”Eg kan varme deg” og kvelden deira vil vere redda. Dei tøffe gutane har nok reist seg ein og ein. Gått i ei lita klynge, rundt ei sanddyne og etter ein stund kan ein sjå tynn røyk stige opp. Seinare kjem latteren. Enda seinare kjem paranoiaen.
Men Lars. Han sit ved bålet. Aleine. Han har nok dratt på seg lua si. Funne fram noko sterkare frå baggen sin. Snur seg kvar gong han høyrer ein lyd. Sjekkar mobilen konstant. Skriv ei melding, men ombestemmer seg. Legg mobilen i baggen. Tar han opp igjen og skriv. Ombestemmer seg. Karen kjem bort til ham. Dei snakkar litt, Karin ler. Lars smilar oppover, smilar med auga. Graver med ein pinne i sanda. Karin tar pinnen og kastar han på bålet. Dei ser på kvarandre.
Det ringer på døra. Ingen legg merke til det. Unntatt eg. Eg reiser meg og presser meg forbi alle dei vaksne. Dei har også fått litt innabords, dei breiar seg utover. Spreier seg Avslører seg sjølv. Eg lukkar døra til kjøkkenet og går ut i gangen mot utgangsdøra og opnar. Der står Lars. I grå hettegenser og lue. Den grøne lua. Han held ein mørkeblå bag i handa si. Knokane hans kvitnar om handtaka. Stille.
”H- hei,” stotrar eg.
”Veit du kva? Eg visste det. Eg visste at det var noko. Eg sat og venta på deg i fleire timar. Har kjeda vettet av meg. Eg trudde vi skulle ha ein triveleg kveld saman, ta eit par øl og stikke heim til meg. Forstår du? Og så fekk eg høyre av Karin at du var sjuk. Sjuk? Ja, sa Karin, du var sjuk. Så trist, sa eg, da får ho ikkje dra i bursdagen til mormora. Du er ikkje i nokon bursdag. Og du er ikkje sjuk. Du står her, heime hos deg sjølv og pratar med meg. Faen, kven i helvete er det som lyg om noko sånt? At mormora di blir 70 år og at du må vere der og at du sitt og drikk øl som du har stole frå bak kaffitraktaren og at du mykje heller vil vere med meg? Kva faen er det?!”
Eg veit ikkje. Eg veit ikkje, eg vil ikkje. Eller eg vil, men eg klarer det ikkje. Eg vil ikkje vite og eg skulle aldri ha visst det. Han fortener det, men eg veit ikkje kva eg skal seie. Eg er ikkje god til sånt. Han fortener det, men eg vil det ikkje, men eg må det og det må skje no. Han laug fyrst.
”Er det slutt,” spør Lars.
”You tell me,” svarar eg.
(”I know you’re married, but I got feelings too.”, song av Martha Wainwright.)
Dei har krangla i 22 minutt no. Eg ser eg har fått ein ny melding på mobilen. ”kjem du snart?” Eg veit ikkje. Eg klarar ikkje å seie ifrå. For mange stemmar. Oppstyr. Musikken er så høg. Stemmane er for høge. Martha Wainwright gjer krangelen enda meir oppheita. Eg kan prøve å reise meg. Berre gå, dytte stolen bakover, skraping i golvet. Ingen kastar meg eit blikk. Alle pratar. Ikkje til kvarandre ein gong. Berre til seg sjølv. Eigentleg snakkar dei ikkje om krig i det heile tatt. Kvar og ein prøver berre å forsikra seg sjølv om at dei har rett. At dei er best. Eg er ikkje best. Eg går. Berre reiser meg og går. Går ut i gangen, smyg meg nedi skoa, kaster på meg jakka, forlét huset. Skulle eg. Men eg feigar ut. Møtte mormor i kjøkkendøra, sa eg berre skulle ha litt meir burs. Går tilbake, drar stolen inn, sett meg.
Drikk brus. Eg likar ikkje brus.
”Kom da! Vi drar snart.” Kva er det med folk? Kvifor oppførar dei seg som dei gjer? Eigentleg skulle eg vore ute no, med ein pose med 6 klirrande flaskar. Traska nedover, flira. Komme fram til stranda. Sett de blonde jentene i klassen. Alt for lettkledde, ”de kjem til å fryse i hel”, latter. Dei tøffe gutane, ”dei har visst røyka hasj”, beundring. Lars sit nok ved bålet no, tenkar eg. Har på seg ei sånn grå hettegenser. Sånn som dei i Amerika går med. Kastar på det halvlange håret. Drikk litt øl, smilar nedover-smilet sitt. Eg veit ikkje om det er sant det med hettegenseren. Men han har vore der. Kvifor skulle han lyge om noko sånt?
Apropos øl. Eg er tilbake ved bordet. Det siste måkeskriket frå stranda forsvinn då eg reiser meg igjen. Drikker resten av brusen i ein slurk, tilsynelatande. Går med glaset i handa inn på kjøkkenet. Rista litt på Champagnebrus- flaska. Opnar ho sånn at dei som kanskje held eit halvt øre på meg skal høyre at eg berre skal hente meg litt meir brus. Så stille ho er, tenkjer dei kanskje. Det er fordi det så lenge har vore ustabilitet, dei har ikkje hatt nokon open dialog, krigen var dømd til å bryte ut, seier dei så.
Frå det sekundet eg gikk inn på kjøkkenet saumfara auga mine benken. Dei små flaskene. Brune eller grøne. Dei sto gjømt bak kaffitraktaren. 11 små flaskar. Brune. Medan eg rista Champagnebrus- flaska greip eg raskt ei av dei og greip flaskeopnaren som låg i vindaugskarmen. Opna brusflaska. Medan ho framleis stønna og spytta kullsyre ut i rommet sat eg brusflaska frå meg, greip den vesle, brune flaska og opna ho lydlaust. Helte innhaldet i glaset. Så helte eg brus øver på den brune flaska og klemte korka på plass. Den flaska blei så plassert heilt i hjørnet bak kaffitraktaren og eg kunne sette meg på stolen igjen, oppdrag utført.
Slik fortset det heile kvelden. Dei vaksne tømte seg for ord og eg tømte brusflaska sitt innhald i dei små brune flaskene bak kaffitraktaren. Meldingar fortset å tikke inn på mobilen, men eg bryr meg ikkje lenger. Dei kom til å vere på stranda neste helg også. Og helga etter det igjen. Kvifor var denne helga så viktig, liksom? Ingenting spesielt kom til å skje. No hadde vel dei blonde jentene begynt å klage. Dei står og hutrar med tynne, skjelvande bein. Dei kan til forveksling likne på Miss America- deltakarane når dei står og visar fram badedraktene sine. Og så kjem ein eller annan kar bort og seier: ”Eg kan varme deg” og kvelden deira vil vere redda. Dei tøffe gutane har nok reist seg ein og ein. Gått i ei lita klynge, rundt ei sanddyne og etter ein stund kan ein sjå tynn røyk stige opp. Seinare kjem latteren. Enda seinare kjem paranoiaen.
Men Lars. Han sit ved bålet. Aleine. Han har nok dratt på seg lua si. Funne fram noko sterkare frå baggen sin. Snur seg kvar gong han høyrer ein lyd. Sjekkar mobilen konstant. Skriv ei melding, men ombestemmer seg. Legg mobilen i baggen. Tar han opp igjen og skriv. Ombestemmer seg. Karen kjem bort til ham. Dei snakkar litt, Karin ler. Lars smilar oppover, smilar med auga. Graver med ein pinne i sanda. Karin tar pinnen og kastar han på bålet. Dei ser på kvarandre.
Det ringer på døra. Ingen legg merke til det. Unntatt eg. Eg reiser meg og presser meg forbi alle dei vaksne. Dei har også fått litt innabords, dei breiar seg utover. Spreier seg Avslører seg sjølv. Eg lukkar døra til kjøkkenet og går ut i gangen mot utgangsdøra og opnar. Der står Lars. I grå hettegenser og lue. Den grøne lua. Han held ein mørkeblå bag i handa si. Knokane hans kvitnar om handtaka. Stille.
”H- hei,” stotrar eg.
”Veit du kva? Eg visste det. Eg visste at det var noko. Eg sat og venta på deg i fleire timar. Har kjeda vettet av meg. Eg trudde vi skulle ha ein triveleg kveld saman, ta eit par øl og stikke heim til meg. Forstår du? Og så fekk eg høyre av Karin at du var sjuk. Sjuk? Ja, sa Karin, du var sjuk. Så trist, sa eg, da får ho ikkje dra i bursdagen til mormora. Du er ikkje i nokon bursdag. Og du er ikkje sjuk. Du står her, heime hos deg sjølv og pratar med meg. Faen, kven i helvete er det som lyg om noko sånt? At mormora di blir 70 år og at du må vere der og at du sitt og drikk øl som du har stole frå bak kaffitraktaren og at du mykje heller vil vere med meg? Kva faen er det?!”
Eg veit ikkje. Eg veit ikkje, eg vil ikkje. Eller eg vil, men eg klarer det ikkje. Eg vil ikkje vite og eg skulle aldri ha visst det. Han fortener det, men eg veit ikkje kva eg skal seie. Eg er ikkje god til sånt. Han fortener det, men eg vil det ikkje, men eg må det og det må skje no. Han laug fyrst.
”Er det slutt,” spør Lars.
”You tell me,” svarar eg.
(”I know you’re married, but I got feelings too.”, song av Martha Wainwright.)
Kommentarer